Luna: “Ik ben ineens alleenstaande ouder”

Wat doe je als je twee kinderen hebt in een ogenschijnlijk gelukkig huwelijk, maar plots beseft dat dit niet het leven is dat je wilde? Luna S. nam het moedige besluit om verandering aan te brengen, want verandering van spijs, zo zegt ze, doet eten. Met lood in de schoenen belde ze haar echtgenoot om hem te vertellen dat ze wilde scheiden. En dan begint het pas…

“Mamma, wanneer kunnen we naar huis?” Ik wist dat die vraag uiteindelijk een keer zou komen. We waren al een aantal weken van huis. Ik keek hem aan en zag zijn lieve gezichtje dat in stilte naar het plafond staarde. Aan de andere kant van hem lag zijn jongere zusje. Mijn moeder sliep elke nacht op de bank in de huiskamer. Ze zei dat ze het niet erg vond. Maar een vrouw van haar leeftijd moet in haar eigen comfortabele bed kunnen slapen. Hij draaide zijn hoofd naar mij toe. Wachtend op een antwoord op zijn vraag. Ik zuchtte diep. Ik had verschillende instanties gevraagd om advies, mocht deze vraag komen. Ik had de uitleg al voorbereid in mijn hoofd, maar geen enkel antwoord vond ik passend. Het frustreerde mij mateloos. Wat kan ik mijn kereltje allemaal vertellen? Want niks aan deze hele situatie was gezond.

Waarom ik wilde scheiden

“Ik mis mijn speelgoed.”
“Ik weet ‘t, schatje.”
Misschien was het beter om hem wat vragen te stellen. Zodat ik mijn antwoorden aan kn passen op wat hij wist.
“Weet je waar pappa is?” was het eerste dat in mij op kwam. 

“Pappa is thuis.”
“Ja, dat klopt.” Ik aarzelde even en zei uiteindelijk: “Mamma kan niet meer met pappa samenwonen.”
“Ja, anders gaan jullie ruzie maken.”
Ik schrok een beetje van wat hij zojuist zei. Want hun vader was in totaal bijna een jaar niet thuis geweest.
“Wanneer hebben we dan ruzie gemaakt?” vroeg ik nieuwsgierig en wat verbaasd.
“Toen ik vijf was,” antwoordde hij zonder na te denken. Wauw, dacht ik. Hij begrijpt waarom we hier zijn. En ik realiseerde me waarom hij nooit vroeg waarom we niet met hun vader samenwoonden. Ik was opgelucht, maar begreep ook dat hij meer negatieve ervaringen had meegekregen dan ik wilde. Al kon ik er niks aan doen. Ik glimlachte ietwat pijnlijk en trok hem naar me toe en gaf hem een dikke knuffel.
“Fijn dat je het begrijpt,” fluisterde ik zacht. Maar een antwoord op zijn vraag had ik nog steeds niet.

Ik had me nooit gerealiseerd in wat voor relatie ik zat. De mensen om mij heen zagen het wel. Ik was blind en te trots en zelfverzekerd. Ik had blind vertrouwen en hield te veel van hem. Ik maakte te grote offers die ik in een bodemloze put gooide. Ik wurmde me in onmogelijke bochten. Ik zorgde alleen voor onze kinderen. Hij was depressief. Ik liep op eierschalen om hem niet boos te maken. En toch beschermde ik hem tegen zijn eigen stommiteiten. Niet één, niet twee, niet drie keer. Neem het van mij aan, beste lezer. Als iemand je een ezel noemt, neem een diepe buiging. Want het is in feite een groot compliment. Een ezel stoot zich nóóit aan dezelfde steen. Wat een slim beest! Was ik maar net als die ezel! Uiteindelijk begonnen de scheuren in het huwelijk flinke barsten te worden. Ik probeerde op alle mogelijke manieren de boel bij elkaar te houden. Je kan niet alles alleen doen. Het was de bedoeling om alles sámen te doen. Uiteindelijk leek het logisch dat we moesten gaan scheiden. Hij had een partner moeten zijn, niet een derde kind. Er gingen slapeloze maanden aan vooraf. Voordat ik alle moed bij elkaar had om hem te zeggen dat ik mijzelf van hem wilde scheiden. Niet alleen scheiden op papier. Maar ook mentaal en energetisch wilde ik van hem weg. En het voelde als zelfmoord. Ik had niks meer in mij om te geven. De bron was leeg. Opgedroogd door systematische verwaarlozing. Ik was moe. Ontzettend eenzaam. Zelfs wanneer hij thuis was. En dát vond ik nog het ergste van alles.

Ik had mijn telefoon in mijn handen. Hij was online geweest. Ik had met opzet geen berichtje naar hem gestuurd om te kijken hoe erg hij ons miste. Zes lange, gefrustreerde dagen gingen voorbij. Ik was het zat! Ik had hem niet nodig! Ik deed altijd al alles alleen! Wat moest ik nog met hem?! Ik zuchtte diep en belde hem op. De telefoon ging over. Ik voelde me ontzettend misselijk. Al die maanden heb ik gezocht naar de juiste woorden. Maar alle woorden hadden een bittere nasmaak. 

“Hallo?” klonk zijn stem aan de andere kant.
“Hi,” kwam er al bijna kotsend uit mijn mond. Ik haalde even diep adem.
“Hoe gaat het met de kinderen?”
“Gaat goed.” Grrrrr, gromde ik in mijn hoofd. Hij vraagt niet eens hoe het met mij gaat. Zo belangrijk ben ik! Er kwam nog net geen stoom uit mijn neus. Het bleef even stil. Toen begon ik aarzelend met de vraag: “Zeg, kun jij je de vraag over die scheidingspapieren nog herinneren? Je wilde een schijnhuwelijk aangaan om zo in het buitenland te wonen en ons later over laten komen.
“Ja, maar ik had al gezegd dat dat niet meer nodig was.”
Mijn hart ging als een dolle te keer. Hij leek niet meer alleen in mijn borstkas te zitten. Hij bonkte in mijn hoofd, in mijn keel, in mijn borstkas en in mijn buik. Ik was misselijk want dit was hét moment dat ik het hem ging vertellen. Dat ik wilde scheiden. En het was pijnlijk.
“Ik denk dat ik daarmee doorga.”
“Wat bedoel je? Wil je scheiden?” Zijn stem klonk eerder spottend dan vol ongeloof.
“Ja,” zei ik kort en onzeker. Ja, ik wilde scheiden. Het was er eindelijk uit. Verlost van de kwelling. Maar nu zou alle ellende pas beginnen. Mijn relatie maakte me ontzettend ongelukkig. Maar ik bleef voor de kinderen en mijn domme trots. Ik offerde mijzelf op en kreeg nog trap na.

Mijn advies?

Wanneer je investeert, investeer dan 50% in jezelf en 50% in de ander. Of 60% in jezelf. Als het maar goed voelt voor jezelf. En dat er een gezonde balans is. Want ja, jij bent er ook nog. Een duizendpoot zijn zonder vakantiedagen is moordend. Dus doe iets voor jezelf waar je energie van krijgt. Zelfs als dat betekent dat je moet scheiden van je oude gewoontes of je partner.

Wat we nodig hebben in tijden van stress is verandering. Want we roesten vaak vast in oude gewoonte. En blijven liever in her comfort van het bekende. Terwijl dit helemaal niet goed is. Alles is energie en deze moet stromen. Als energie niet vloeit ontstaan spanningen. En deze begint altijd in onszelf. Velen hebben angst voor verandering. Onzekerheid over de toekomst speelt een grote rol. Maar verandering is noodzakelijk voor groei. Elke dag zijn er mega veel kleine veranderingen waar we ons niet eens van bewust zijn. Elke ochtend een ander kneepje tandpasta, elke ochtend een schone onderbroek. Het zijn allemaal kleine veranderingen. Broodnodige veranderingen. En men zegt verandering van spijs doet eten. En zo is het in het leven. Zie het leven als een bord met lekker eten. Vol met al het lekkers dat jou gelukkig maakt.  En je eet je vol met alleen dat wat je lekker vindt. Maar na verloop van tijd kun je het niet meer zien. En waarom zou je iets consumeren waarvan je weet dat je er ziek van wordt? Pas het recept een beetje aan en het smaakt naar meer. Of ga naar de winkel en kies iets dat nu meer bij jouw smaak past.

Heb je zelf iets soortgelijks meegemaakt en/of wil je graag in gesprek met Luna, stuur dan hieronder een berichtje voor haar zodat ze zelf contact kan opnemen. Mag jouw persoonlijke verhaal ook een podium krijgen? Neem contact met ons op via info@holyshit.nl 

– Luna