Ruim 13 jaar geleden, toen Carmen nog met haar gezin in Zeeland woonde, werd ze getroffen door een herseninfarct. “Wat was dat een schok en wat heb ik me rot gevoeld. Sinds kort heb ik dit rot voelen een naam kunnen geven: eenzaamheid. Ik realiseer me nu ook pas hoe ik mezelf uit die eenzaamheid heb geworsteld.”
Carmen moest opnieuw leren praten, spontaan even bellen ging niet meer. “Ik moest constant nadenken over wat ik wilde zeggen. Een tijdlang hoorde ik mezelf voortdurend praten.” Daar werd ze zo gefrustreerd van dat ze een tijdlang zelfs helemaal niets meer kon uitbrengen. De wereld ging verder zonder haar, en door haar lange afwezigheid raakte ze het contact met anderen kwijt.
Onbegrip
“Mensen zeggen goedbedoeld ondoordachte dingen tegen je. ‘Kom op, verman je, het is al zo lang geleden.’ ‘Jeetje, jij loopt wel lang mank.’ Dat manklopen doe ik trouwens nog steeds.”
Alsof dat niet erg genoeg was, kreeg Carmen ook een e-mail van haar toenmalige beste vriend. Hij wilde de vriendschap opzeggen want die was niet meer zoals vroeger. “Nee, natuurlijk niet! Ik hielp ’s ochtends mijn kinderen naar school, ik worstelde me de dag door en ging het liefst om 18.00 uur naar bed, uitgeput. Ik voelde me onbegrepen, niet gezien, niet gehoord.”
Van eenzaamheid naar hoop
Het ging fysiek en emotioneel steeds slechter met Carmen. “Ik kan me niet precies herinneren wanneer het keerpunt kwam, maar ik zat samen met mijn man wat te mijmeren, toen ik eruit flapte: ‘Ik wil terug naar Maastricht, wat denk jij ervan?’” Carmen en haar gezin hebben uiteindelijk twee jaar toegewerkt naar de verhuizing. De kinderen maakten in Zeeland hun middelbare school af. “Het bleek een megagoede beslissing! Beetje bij beetje werd de eenzaamheid vervangen door hoop.”
Ik deed het
Carmen kwam via via in contact met iemand van zorgstichting Adelante. Er waren plannen om een klankbordgroep Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) op te richten. “Ik werd in contact gebracht met Burgerkracht van Adelante om zitting te nemen in deze groep en ik deed het. Er werd gevraagd of ik met lotgenoten wilde gaan schilderen en ik deed het. Lezingen geven voor de provincie? Ik deed het. Ik ging zelfs aan het werk als bestuurslid van Stichting Mens Achter de Patiënt, waar wij werken aan het vergroten van empathie in de zorg.”
De weg terug
“Inmiddels is de rust teruggekeerd. Toen de spanningen afnamen, veranderden we langzaam van een verdrietige familie naar een sprankelend en hoopvol gezin.” Nu nemen de kinderen weer nieuwe vrienden mee naar huis en heeft Carmens man zijn oude hobby’s weer opgepakt. “Alles in het leven begint bij het nemen van een besluit. Ik besloot dat ik weg wilde van de pijn, en daarmee startte ik de weg terug naar het plezier!”
English 
Dutch