Afgelopen jaren ben ik me er steeds bewuster van geworden dat ik niet op hetzelfde energiepeil zat als hetgeen ik voelde dat ergens aanwezig zou moeten zijn. Dat werd in mijn omgeving vaak afgedaan met: “ja jongen, ook jij wordt ouder” of “je moet ook op andere tijden gaan leven” en “je neemt te veel hooi op je vork.” De geestelijke inspanningen die ik moest verrichten voor mijn werk, mijn dagelijkse bezigheden en sociale leven leken mij vaak heel snel leeg te trekken. Ik nam de meest uiteenlopende tests om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat veel van mijn symptomen wezen op een candida infectie.
Door Lee-Lay Lagerwaard
In sommige gevallen waren mijn symptomen (uiteindelijk dus symptomen van een candida infectie) zo extreem dat ik me niet langer dan vijftien minuten kon concentreren op zaken waar ik voorheen mijn hand niet eens omdraaide om uren aan een stuk te doen. De lijst van vage kwaaltjes is over de afgelopen jaren gestaag langer geworden;
- concentratieproblemen
- moeheid – het gevoel dat slapen niet helpt
- nergens zin in hebben
- ‘s avonds moeilijk in slaap komen/ overdag in slaap vallen
- overvallen worden door een behoefte aan koolhydraten, suikers (in mijn geval minder) en alcohol
- overgevoeligheid voor licht en geluid
- snel geïrriteerde plekken hebben met zweten bij sport
- acute hevige jeukaanvallen op mijn hoofd
- emotionele overladingen en paniekaanvallen
- winderigheid
- gevoel van isolatie (verder niets te maken met voorgaande punt)
- blijven tobben over dingen waar ik achter sta
- een aantal lichte kneuzingen waarvan ik de oorsprong niet kon herleiden
- acute pijn aan gewrichten
- druk op mijn hoofd
- kwaad worden om dingen die niet lukken
- steeds verder achteruitgaande tastzin, vooral een dood gevoel in vingertoppen
- oriëntatieproblemen
“Wat is er in vredesnaam met mij aan de hand?!”
Ondertussen twijfelde ik aan mijzelf: “ben ik soms depressief? Ben ik wel gelukkig? Moet ik soms weg van hier?” Ik voelde me namelijk bij het sporten of andere zware lichamelijke inspanning wel lekker en weinig moe. Dat leek me niet logisch, dus begon ik te denken dat de grond van mijn problemen van een psychische aard kon zijn. Heb aan de meest uiteenlopende mogelijke oorzaken gedacht (lees getwijfeld) maar daar vond ik uiteindelijk steeds geen concrete realistische aanknopingspunten voor.
Eerder deden twee mensen al de suggestie dat het ‘candida’ kon zijn. Omdat ik, zoals waarschijnlijk vele anderen, dacht dat candida klinkt als een geslachtsziekte, ben ik meteen gaan kijken wat dat inhoudt. Na online wat gelezen te hebben en een reeks honger remmende afbeeldingen van schimmelnagels tot ontstekingen en uitwendige schimmelinfecties gezien te hebben, trok ik de verkeerde conclusie. Ik dacht dat het wat anders moest zijn, anders zou ik dat wel aan mezelf gezien hebben.
Een paar maanden geleden kreeg ik voor het eerst in mijn leven een acute schimmelnagel aan mijn rechtervoet waar ik met vijlen van af ben gekomen. Maar daar hield het niet op. Van slapen voelde ik me steeds minder uitgerust waardoor ik overdag steeds een dutje moest doen, later zelfs meerdere malen per dag. Ik kon wel huilen als ik nadacht over het werk waar ik nog aan moest beginnen en schaamde me om te moeten zeggen dat ik mijn werk geestelijk niet aankon. Begon me ook te ergeren aan het feit dat ik binnen mijn relatie minder rek had en dat mijn klachten (achteraf heel begrijpelijk) steeds werden afgedaan met suggesties over de keuzes in mijn leven.
Afgelopen week viel ik ‘s ochtens – na genoeg slaap – tijdens het ontbijt rechtop (!) in slaap en werd pas in de middag weer wakker. Toen was ik het meer dan zat en besloot erachter te komen wat er met mij aan de hand is. Ik heb de meest uiteenlopende tests gedaan om enige indicatie te krijgen van de richting waarin ik het moest gaan zoeken en kreeg zo een kort lijstje van mankementen samengesteld die in de richting van candida wezen. “Toch nog maar eens goed lezen dan…”
“En toen regende het kwartjes…”
Ik zal niet te diep ingaan op de specificaties van candida, daar zijn goede bronnen over. Zie bijvoorbeeld hier: http://candidadieet.blogspot.nl/
of hier: http://doktercandida.nl/wat-is-candida/
In een notendop is candida een lichaamseigen gist dat er na de dood voor zorgt dat het lichaam ontbonden wordt. Bij een gezonde balans van een lichaam kan de aanwezigheid van deze gist geen kwaad. Bij een onbalans krijgt deze gist de kans om een schimmel te worden. Wanneer candida als schimmel in het lichaam aanwezig is, kan er echt een hele waslijst aan problemen ontstaan; alles van schimmelnagels tot ademhalingsproblemen en van chronische vermoeidheid tot reuma en zelfs kanker. Toen ik zag dat er zelfs heel veel symptomen werden beschreven waar ik niet eens bij had stilgestaan dat ik er al langer last van had, begonnen er kwartjes te vallen. “Ik loop hier waarschijnlijk al jaren mee rond!”
Wanneer de schimmel zich langdurig in het lichaam bevindt zal het, zoals schimmels dat doen, zich hechten middels draden welke dan een mycelium (zwamvlok) vormen. Om dit kwijt te raken, moeten de afvalstoffen je lichaam uit, de voedingsstoffen waar de schimmels op gedijen zoveel mogelijk achterwege gelaten worden, en het afweersysteem versterkt worden. Een kwestie van je dieet aanpassen, stress verminderen, je rust nemen, zorgen dat je de afvalstoffen kwijtraakt en volhouden!
Om een idee te krijgen van wat nou goed is om te eten of te laten in het geval van een infectie: http://candidadieet.blogspot.nl/2012/03/voeding-die-je-het-best-kan-eten-als-je.html en hier: http://candidadieet.blogspot.nl/2012/03/af-te-raden-voedingsmiddelen-als-je.html
Nou schijnt het volgens een aantal bronnen zo te zijn dat 20% (of meer) van de wereldpopulatie de symptomen van een uitbraak van candida infectie heeft. Volgens wat andere bronnen lijkt het aantoonbaar dat bij een veel hoger percentage sowieso sprake is van een onbalans waarin de schimmel gedijen kan. Grote kans dus, dat wanneer je één of meerdere van de symptomen herkent, jij het ook hebt én er wat aan kunt doen!
“Wie het laatst lacht…”
Ik ben nou een week bezig met anders eten. Zo weinig mogelijk suikers en andere koolhydraten, verse kip met verse groenten, veel cayennepeper, Griekse yoghurt en veel kaneel, veel rauwe (of maar heel kort meegebakken) knoflook, kokosolie, ongezeefde biologische appelciderazijn, de juiste soorten fruit zoals appels en bessen, bananen en druiven juist laten liggen. Handjevol noten, groene thee, veel water, nog meer water etc. Daarbij neem ik B-complex en magnesium. Koffie drink ik niet en alcohol heb ik beperkt tot een glas wijn per dag. Bier is, door het gist natuurlijk, uit den boze.
Ik ben wel nog moe en heb op het moment hoofdpijn. Dat schijnt van het ontgiften te kunnen zijn maar ik merk al beduidend verschil. Mijn oriëntatie vermogen is toegenomen, mijn overgevoeligheid voor geluid is minder, ik denk helderder, ik slaap beter en droom minder heftig. Het verlangen naar koolhydraten is ook minder aan het worden en ik denk dat ik voorlopig zelfs een gehele alcoholonthouding ga inlassen. Erop letten dat ik elke dag veel vitamine C binnen ga krijgen langs de juiste weg, door bijvoorbeeld spruitjes en citrusvruchten te nuttigen, lijkt me ook een strak plan. Dat schijnt de werking van de bijnieren te bevorderen wat weer leidt tot een lagere suikerspiegel en een beter algeheel gestel. Heb tot zover vandaag nog geen extra dutje hoeven doen en voel me redelijk. Merk zelfs al een verschil in het gevoel in mijn vingertoppen. Heb ondertussen ook gelezen dat zware fysieke inspanning tijdelijk het gevoel van moeheid en gebrek aan concentratie kan opheffen. Dus dat het bij het ziektebeeld past en niet aan‘mezelf ’ lag is ook een hele troost!
Natuurlijk grenst mijn blijheid aan hondsdolheid nu ik weet dat er ‘extern’ iets buiten mijn geest met mij aan de hand is waar ik wat aan kan doen. En het helpt! Het zal wel nog even gaan duren voor ik weer de oude ben, maar wie het laatst lacht…
Omdat het mij duidelijk werd wat een wijdverspreid probleem dit eigenlijk is en ik aan eigen hand ondervind dat het je langzaam onderuit kan halen dacht ik, “ik deel het even.” Hopelijk gaan er bij een paar van jullie wat lampjes branden en blijven er zo vervelende dingen bespaard.
Drie jaar later
11 november 2016
Ter referentie: ik ben een man, 33 jaar oud ten tijde van het schrijven van bovenstaande tekst. Ondertussen zijn we ruim drie jaar verder en de manier waarop ik tegen veel dingen aan kijk is (mede) door deze ervaring veranderd. Waarschijnlijk zou ik op het gebied van bewuster consumeren, met het oog op minder afvalstoffen binnen krijgen, nog een hoop anders kunnen doen. Het dieet is immers de manier waarop ik deze neerwaartse spiraal van fysieke en geestelijke klachten heb kunnen beginnen achterlaten. Echter geloof ik niet dat mijn consumptiegedrag de reden is geweest voor de ernst alsook de langdurigheid van de kwalen. Het diëten heeft me als het ware uit de mist gehaald maar me niet de mist in geleidt, dat lag ergens anders aan ten grondslag.
Buiten een ongezonde levensstijl – die velen van ons erop nahouden – heeft het denk ik veel te maken met het negeren van de signalen van het lichaam. Niet stoppen wanneer je moe bent. Gewoon met de kop door de muur blijven gaan. Denken dat kleine kwaaltjes vanzelf wel ophouden met bestaan. Jezelf niet toestaan emotioneel te raken van situaties of inzichten. Of je nu weet waarom je voelt wat er in je naar boven komt of niet. Zelf objectificeerde ik vaak hevige emoties. “Ik heb naar dit gevoel gekeken, ik weet wat me te doen staat.” In plaats van het gewoon te laten zijn en gebeuren. Daarmee heb ik een heel wezenlijk deel van mezelf manifestatierecht ontnomen. Op haast onmogelijke momenten heb ik anderen op de eerste plaats gezet en niet mezelf.
Schuldgevoelens wil ik graag benoemen, omdat het voor veel mensen die zich herkennen in mijn verhaal van toepassing is gebleken in gesprekken die we deelden. Onuitgesproken twijfels, het niet innemen van eigen ruimte, het bagatelliseren van (eigen) emoties of de lat zo hoog leggen dat beloftes niet waargemaakt kunnen worden. Vaak het resultaat van een goedbedoeld maar overmatig plichtsbesef. Een prestatiedrang zo groot dat het geen ruimte laat voor het Zelf. Na het herhaaldelijk niet innemen van eigen ruimte, op een onvermijdelijk moment die ruimte in alle felheid terugeisen van naasten en omgeving. En daardoor nog meer schuldgevoel. Weggestopt van de buitenwereld, maar wegrennen van jezelf gaat nou eenmaal niet. Deze onbewuste gevoelens kunnen leiden tot verslaving aan het vertroebelen van de geest. Voor mij, zeker in retrospectie, begon de ommezwaai naar niet meer terug bij het inzien over hoeveel ik mij schuldig voelde zonder het zelf te weten. Waarvan het leeuwendeel gewoon echt niet gegrond was.
Vrijwel dagelijks herken ik nog stukjes van mijn oude zelf. Het makkelijker vinden om “ja” te zeggen dan “nee” bijvoorbeeld. Maar ik herken het eenvoudiger en kan er ondertussen ook om lachen en er zelfs van genieten. Bewust zijn van hoe eenvoudig het kan zijn jezelf te passeren, vaak goed bedoeld, heeft mijn houding in positieve zin veranderd naar mezelf, het leven in het algemeen en naar anderen. Respectievelijk: het is okay om van richting te veranderen, je bent daarin aan niemand wat verschuldigd. Alles wat we echt nodig hebben is er gewoon vaak al. En: we doen allemaal maar wat, tenzij we stil zijn en luisteren.
Lee-Lay Lagerwaard
English 
Dutch