Bart: “Ik werd seksueel misbruikt”

Al lange tijd ben ik op zoek naar een manier om iets te mogen doen met de blokkade in mijn onderbuik en op seksueel gebied. Door operaties in mijn puberteit en misbruik op latere leeftijd is dat gebied volledig op slot gegaan en kom ik er niet meer aan, laat staan dat ik anderen daar toelaat. Een eenzaam bestaan, daar in dat gebied.

Als puber begon ik te ontdekken dat er iets anders was daar. Onder de douche na gym werd er in die tijd toch stiekem vergeleken. Het zag er bij mij anders uit dan bij de andere jongens. Ik trok mijzelf steeds meer terug en raakte totaal vervreemd van dit ‘heilige gebied’ van mijn lichaam. Erover praten deed ik niet. Niet thuis met mijn ouders, maar ook niet met vrienden. Het onderwerp werd stilgezwegen, alsof het een soort geheim was. Het was iets dat was hersteld en weer werkte.
Ik wist niet wat er was gebeurd. Het was verboden terrein, een taboe. En er was schaamte en angst. Maar ik droeg misschien ook nog eens de schaamte, de pijn en het onbegrip van mijn ouders met mij mee. Er werd thuis met geen woord over gerept. Pas zo’n 30 jaar na de operatie kreeg het geheel een naam en werd duidelijk wat er nu eigenlijk was gebeurd. 

Ik ben niet de enige

Toen begon heel langzaam een proces van heling. En ook het zien, het voelen en het toelaten van de traumatische ervaringen. Evenals het erkennen van het misbruik dat plaatsvond, doordat er gebeurtenissen waren, waarvan nu helder is waardoor ik erin terechtkwam. Ik heb geleerd dankbaar te zijn voor de lessen die ik in die tientallen jaren mocht ontvangen.
Mijn gevoel zegt dat ik hier niet de enige in ben. Dat zowel mannen als vrouwen door (verkeerde) ervaringen in dit leven en/of misschien wel in eerdere levens het seksuele gebied op slot hebben gegooid. Als gevolg van operaties in het tweede chakragebied of door misbruik in dat gebied heb je geen vertrouwen meer in jezelf en geen vertrouwen in een ander. Een gevoel van schaamte bekruipt je en door er niet over te praten, voel je jezelf een buitenaards wezen en een eenling. Het slijt er langzaam diep in, op zielsniveau, zonder dat je hier erg in hebt.

Seksueel vervreemd

En wat doet zoiets dan met je? Je raakt vervreemd van jezelf. Ook in intieme relaties wil je nooit iemand toelaten. Je leert het altijd zo te draaien dat je vooral geeft aan de ander tijdens seks, maar nooit accepteert te ontvangen. Het ontwikkelt zich tot iets waar je keigoed in wordt en misschien wel de beste. Maar de denkbeeldige medaille die je ervoor krijgt, doet zo veel pijn. Je speelt een rol, puur uit zelfbescherming, om maar niet te worden geconfronteerd met je trauma. Ook vanuit schaamte en angst dat je niet presteert. Dat je faalt. Het verwordt tot een groot iets, dat je totale voelen inperkt.

Het is onvoorstelbaar, hoeveel mannen en vrouwen met een seksueel trauma rondlopen. De een heeft er meer last van dan de ander. Maar kun je met dat seksueel trauma wel écht genieten van seks en intimiteit? Ga je bij de eerste de beste aanraking op slot? Laat je het maar gebeuren, omdat je niet wilt dat je partner iets te kort komt, of vind je dat je moet presteren, omdat dat in een of andere oerkracht zo is bepaald? Je wilt je partner niet vermoeien met jouw probleem, want de vraag is, of hij of zij het kan begrijpen. Seks hoort fijn te zijn en volgens alle media die we tegenwoordig kennen, zijn lichamen perfect, is seks perfect en hoort het hemels te zijn. Bám! Alsjeblieft! Daar mag je het mee doen, maar jij voelt je in elke cel van je lijf en hoofd anders.  Je (energetische) lichaam krijgt op deze manier telkens een opdonder. Je cellen verkrampen. Wat doe je jezelf telkens aan? Is dat daadwerkelijk houden van jezelf?

Tips van Bart

Uiteindelijk heb je de keuze erin te blijven hangen, óf ermee aan de slag te gaan en te kiezen voor jezelf, hoe eng dat misschien ook is. Maar wees vooral trots op je ervaringen, want die maken je tot zo’n mooi persoon. Met zoveel mooie inzichten, die er niet waren geweest zonder jouw trauma. Wees dankbaar, vergeef jezelf, vergeef anderen, wees heel zacht voor jezelf en ga stapje voor stapje van jezelf en van je trauma houden. Omarm het. Het is iets van jou, hoe je het ook wendt of keert. Koester het dan maar en stop het niet weg. Ontdek de schoonheid van je trauma, ga door de donkere lagen heen en ren er niet voor weg. Want hoe donker en zwart het daar ook is: er is altijd een lichtpuntje, óók daar. Is het er niet nu, dan is het er later wel. Pas als je ernaar durft te kijken, kan het gaan helen.

En dan: heel langzaam gaat het stromen. Het is nog geen rivier, niet eens een beek, maar een flinterdun stroompje. Een stroompje dat heel voorzichtig en behoedzaam zijn weg vindt in voelen, toelaten, stapje voor stapje, in totale veiligheid en in jouw eigen tempo. Er is niemand die zegt hoeveel tijd hiervoor nodig is. Of hoe het in zijn werk moet gaan. Dat het dan maar ook snel klaar moet zijn en dat je maar snel moet vergeten en verder moet gaan. En dat je moet leven in het nu. Jij bepaalt het helemaal zelf.
Laat het in beweging komen. Ontdek dat je mag genieten. Beweeg. Dans. Ga iets creatiefs doen. Maar vooral: stop je trauma niet weg, maar laat het toe in je leven. Het mag er zijn. Omarm het maar eens en voel hoe dankbaar jouw trauma is dat je het lief hebt …

Heb je zelf iets soortgelijks meegemaakt en/of wil je graag in gesprek met Bart, stuur dan hieronder een berichtje voor hem zodat hij zelf contact kan opnemen. Mag jouw persoonlijke verhaal ook een podium krijgen? Neem contact met ons op via info@holyshit.nl